Στο μικρό βασίλειο του Μπουτάν, στα Ιμαλάϊα, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας (ΑΕΠ) δεν προσμετρείται μόνο με το χρήμα που αναλογεί σε κάθε κάτοικο, αλλά και με τον βαθμό της ευτυχίας του. Η προσωπική ευτυχία του καθενός είναι υπόθεση του κράτους και το δικαίωμα σ΄ αυτή, είναι αναφαίρετο για κάθε κάτοικο και κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα της χώρας. Μια παγκόσμια πρωτιά! Όποιος, όμως, δεν θέλει να είναι έτσι και με τη βούλα του κράτους ευτυχισμένος, διώκεται. Γιατί στο βασίλειο του Μπουτάν τον λόγο έχει ο Βασιλιάς και το πολίτευμα του κράτους δεν είναι, αυτό που στον δυτικό πολιτισμό ονομάζουμε, δημοκρατικό.

Στα θεμελιώδη αγαθά λοιπόν η ευτυχία, έστω και με τη βία. Όσα περιοδικά και εφημερίδες να ξεφυλλίσει κανείς αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, η ευτυχία «μας» είναι το κύριο άρθρο τους. Σκέψεις και προτροπές γνωστών και αγνώστων από τη μια για μια ευτυχισμένη καθημερινότητα, λύσεις και συνταγές από την άλλη ειδημόνων επί του θέματος για μια ευτυχισμένη ζωή. Λες και η ζωή κλείνεται σε στατιστικές, λες και είναι ποταμάκι που κυλά ήσυχα σε ειδυλλιακό τοπίο και μπορείς να το κατευθύνεις σίγουρα και απόλυτα. Λες και υπάρχει μια και μόνο συνταγή της ευτυχίας, κομμένη και ραμμένη για όλους το ίδιο, όπως στο Μπουτάν!

Άκουσα κάποιον τις προάλλες να λέει στον συνομιλητή του, που προσπαθούσε, με λογικά επιχειρήματα, να τον αποτρέψει από μια λανθασμένη, αντικειμενικά, ενέργειά του, ότι είναι επιλογή του και αναφαίρετο δικαίωμά του να αποφασίσει για το «λιγότερο καλό», στη ζωή του. Είχε μπουχτίσει το σκέτο «καλό»!

Μάλλον το ίδιο θα συμβαίνει καμιά φορά και με την ευτυχία. Να είναι έτσι, ώστε να μπορεί ο καθείς να την ορίζει για λογαριασμό του, την ευτυχία του, όταν θέλει και όσο θέλει. Σαν την μέλισσα που πνίγηκε μέσα στο ίδιο της το μέλι, όχι, δεν αντέχεται, ίσως, η «πολλή» ευτυχία! Όταν μάλιστα επιβάλλεται και με το ζόρι. Αλλά για ποια ευτυχία μιλάμε; Μέρες του χρόνου που είναι προσφέρονται για σκέψεις και αποφάσεις. Έτσι δεν κάνουμε κάθε αρχή του χρόνου;

Αναπόφευκτες λοιπόν οι ευχές για ευτυχία! Αλλά για να πετύχει η συνταγή θα πρέπει ο καθείς να βάλει κάτω τα υλικά που έχει αποκλειστικά στην κατοχή του, να τα ζυγίσει σωστά, να βάλει το χεράκι του να τα ανακατέψει και η ζύμη κατόπιν, όχι παραπάνω απ΄ ότι πρέπει, στο φούρνο για να ψηθεί. Το αποτέλεσμα να το μοιραστεί με αγαπημένα πρόσωπα! Γιατί μόνο μέσα από τα μάτια τους, που μας αγαπούν έτσι όπως είμαστε, μπορούμε να μετράμε και να απολαμβάνουμε αυτό το γλυκό κομμάτι της προσωπικής μας ευτυχίας.

No tags

2 comments

<< Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ

Στη χώρα της Νοσταλγίας >>