Πόσα χρόνια είχα να την δοκιμάσω, το όλο σκηνικό δηλαδή … Να περιμένεις αξημέρωτα έξω από το φούρνο στη σειρά για να την πάρεις και ζεστή-ζεστή στο χαρτί, παραμάσχαλα, να την πηγαίνεις στο σπίτι πασχίζοντας με όλες τις δυνάμεις σου να μη ενδώσεις στο πειρασμό να κόψεις έτσι εκεί στην ακρούλα ένα κομματάκι για το δρόμο… Στο τραπέζι περίμενε ο μακεδονικός χαλβάς αμυγδάλου, κομμάτι του μισού κιλού. Δεν βάλαμε στο τραπέζι άλλον, ούτε αυτόν με το κακάο που ήταν φαντασμαγορικός, ούτε τον άλλον με τις προσμίξεις φρούτων και ξηρών καρπών. Μέχρι να γίνει η ταραμοσαλάτα είχε φαγωθεί η μισή λαγάνα.
Στο Βορρά που ζούσα δεν ήξεραν τη λαγάνα και μαζί μ΄αυτή τα ήθη και τα έθιμα της ημέρας. Είχαν τα καρναβάλια τους βέβαια που όμως ποτέ δεν με τράβηξαν. Άλλα συνέδεα εγώ μ΄αυτή τη μέρα που τη λέμε «Καθαρά Δευτέρα». Νοσταλγούσα κάθε χρόνο τη ζεστή λαγάνα από το φούρνο του χωριού μου και την ταραμοσαλάτα της γιαγιάς μου που ακολουθούσε κατά γράμμα τις παραδόσεις από την αρχή της Σαρακοστής.
Μια Καθαρά Δευτέρα όμως της ξεφύγαμε με την αδελφή μου και ακολουθήσαμε την θεία Κατίνα στην Αντίκυρα, το πιο κοντινό ψαροχώρι στην Αράχωβα. Μαζί με τα πρώτα ξαδέρφια μας, τον Γιάννη και την Σοφία, επιβιβαστήκαμε στο φορτηγάκι του θείου και φτάσαμε στον Αι-Σίδηρο, δυτικά της Αντίκυρας. Ο ορμίσκος έρημος, καμιά σχέση με τον σημερινό οικιστικό οργασμό στην περιοχή. Το μικρό ξωκλήσι στην κορυφή του βράχου, μια ζωγραφιά του Κόντογλου, ήταν όπως πάντα ανοιχτό και το άναμμα των καντηλιών μια πράξη κατανυκτική και επιβεβλημένη.
«Από δω ψηλά, που λες ξαδέρφη, πέφτει μακροβούτι η κόρη του Καμπαφλή τα καλοκαίρια!», ο πολύξερος ξάδερφος που όλα τα καλοκαίρια του τα περνούσε εκεί στο σόι της μάνας του.
Μετά την κατάνυξη και υπό την καθοδήγηση της θείας Κατίνας τραβήξαμε στην άλλη άκρη του ορμίσκου, στα βράχια, όπου ήδη μας περίμενε η παρέα, το μισό σόι της δηλαδή. Μας διέταξε να βγάλουμε παπούτσια και κάλτσες και να βουτήξουμε στα κατακάθαρα νερά μέχρι τα γόνατα για αχινούς. Μας έδειξε και ποιους να προτιμάμε, γιατί δεν τρώγονται όλοι, μας προειδοποίησε.
Η αδελφή μου κι εγώ, βουνίσιες από γεννησιμιού μας, κοιταχτήκαμε παράξενα. Τους αχινούς εμείς τους μαζεύαμε θαλασσοδαρμένους και ηλιοκαμένους τα καλοκαίρια στην παραλία για διακόσμηση. Αλλά για μεζέ μαζί με την λαγάνα που είχαμε φέρει μαζί μας, κομμάτι δύσκολο να το φανταστούμε. Μέχρι να το καλοσκεφτούμε η θεία Κατίνα είχε ήδη γεμίσει μια πλαστική σακούλα και μας κάλεσε να κάτσουμε όλοι στα πεντακάθαρα βότσαλα της παραλίας και παίρνοντας έναν-έναν αχινό, καθάριζε με ένα μαχαιράκι ό,τι δεν τρωγόταν και στάζοντας λίγες σταγόνες λεμόνι στο εσωτερικό του, τον προσέφερε μ΄ένα πιρουνάκι στον καθέναν της παρέας, ως τον μεζέ της Σαρακοστής. Δεν παρέλειπε δε να μονολογεί: «Αρή, με τέτοιους μεζέδες, Σαρακοστή νάναι όλο το χρόνο!». Αξέχαστη πρωτόγνωρη γεύση, αξέχαστη θεία Κατίνα και λοιπή παρέα, αξέχαστε «αμόλυντε» Αι-Σίδηρε της δεκαετίας του ’60!
Σήμερα μόνο η ζεστή λαγάνα, ο χαλβάς αμυγδάλου στο τραπέζι και η αδερφή μου στο πατρικό που βρίσκομαι με συνδέει νοσταλγικά με την εποχή εκείνη. Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια… Καλή Σαρακοστή!
No tags
6 comments
Leave a Reply
<< Ο Ντάφι
Αμάντα Τ. · 08/03/2022 at 09:16
Καλή Σαρακοστή, Χρόνια Πολλά!!!
Είναι πολύ όμορφος ο κύκλος της ζωής
με τέτοιες αναμνήσεις…
Nikolaos Patsantaras · 08/03/2022 at 12:38
Νάσαι καλά !!!!!!Χάδια ….της μνήμης…της ζωντανής!
Anonymous · 08/03/2022 at 15:14
Οι αναμνήσεις ζωντανεύουν όλα όσα ζήσαμε! Τι ωραία! Σ’ ευχαριστούμε Αλτα μας!
Anonymous · 08/03/2022 at 16:29
N.Π.:Ζωντανές ….γλυκές μνήμες!
Πολύ καλό!!!!!
Anonymous · 08/03/2022 at 16:34
Μελίνα Π.:Ευχαριστούμε πολύ, Άλτα.
Ένα ακόμη κείμενο που μιλάει από μόνο του και μας γεμίζει με νοσταλγικές ολοζώντανες εικόνες και ιδέες!
Anonymous · 08/03/2022 at 16:36
Frieda Ts.:
Τι ωραίες αναμνήσεις! Κι έχεις κι έναν καταπληκτικό τρόπο να τις βγάζεις στην επιφάνεια! Σ’ ευχαριστούμε Αλτα μας!🥰