Πάλι για βασιλιάδες  γράφω, θα πείτε. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα. Ο Sherpa Tensing Norgay, ο επονομαζόμενος και Τίγρης, δεν φόρεσε ποτέ του κορώνα. Έμεινε στην ιστορία, όμως, ως ο νεπαλέζος που μαζί με τον νεοζηλανδό μελισσοκόμο, Edmund Hillary, πάτησαν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, την κορυφή του Έβερεστ, του ψηλότερου βουνού της γης. Αυτό έγινε έναν Μάη, πριν εξήντα ακριβώς χρόνια από σήμερα. Ήταν άθλος τότε να σκαρφαλώσει άνθρωπος στις παγωμένες πλαγιές του και αν κάποιοι το προσπάθησαν, είτε πλήρωσαν με τη ζωή τους, είτε παράτησαν την προσπάθεια στη μέση. Το «Ιερό Βουνό» των νεπαλέζων ήταν ήδη τυλιγμένο σε πέπλο μυστηρίου και ταυτισμένο με το, ανθρωπίνως, ακατόρθωτο.

Στο δρόμο της επιστροφής από την κορυφή τους πρόφτασε ο τότε Ινδός πρωθυπουργός, Pandit Nehru, «καπάρωσε» τον Norgay και τον έκανε  Διευθυντή του νεοσύστατου Ινστιτούτου των Ιμαλαΐων για Ορειβάτες, στην ινδική πόλη, Darjeelina. Η Ινδία ήταν τότε η μεγάλη δύναμη της περιοχής και οι σχέσεις με το μικρό βασίλειο του Νεπάλ, όχι και οι καλύτερες. Ο Tensing Norgay δέχτηκε αμέσως, ίσως και τα χρήματα που του προσφέρθηκαν ήταν πολλά και η θέση του Διευθυντή σίγουρα θα του γυάλισε κιόλας. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν του το συχώρεσαν ποτέ, ένιωσαν άκρως προδομένοι! Ένας δικός τους άνθρωπος, που έγραψε ιστορία και έκανε τη χώρα τους γνωστή στα πέρατα του κόσμου, να περάσει σε άλλο στρατόπεδο;

«Θα μπορούσε να είχε γίνει βασιλιάς, τότε, στο Νεπάλ! Στον κολοφώνα της δόξης που είχε ανέβη και μεθυσμένος, όπως ήταν από την επιτυχία του, πήρε όμως τις λάθος αποφάσεις και ακολούθησε τον λάθος δρόμο με αποτέλεσμα λίγο μετά να βυθισθεί στην κατάθλιψη», είχε πει λίγα χρόνια αργότερα ένας φίλος του. Τι συνέβη; Μετά τον θάνατο του Ινδού Πρωθυπουργού, έχασε τη θέση του διευθυντή στο φημισμένο Ινστιτούτο, αλλά να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του ούτε λόγος. Ήταν πλέον αργά! Στο Κατμαντού, στην πρωτεύουσα του Νεπάλ και σε μια κατοπινή γιορτινή επέτειο θύμησης για την κατάκτηση του Έβερεστ, η γυναίκα του, Daku, είχε αναφέρει με θλίψη: «Ο Tensing δεν χρειαζόταν τότε όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω του, που τον ζητοκραύγαζαν. Θα αρκούσαν κάποιοι λίγοι που τον αγαπούσαν να τον βοηθήσουν στην αρχή να πάρει τη σωστή απόφαση για το μέλλον του σε μονοπάτια που τα ήξερε και θα μπορούσε να τα περπατήσει μόνος του, με σταθερότερο βήμα!».

Η ουσία της ιστορίας; Αφήνω στην άκρη το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε φίλους στη ζωή μας, που θα μας σταθούν πραγματικά σε κάτι τέτοιες στιγμές, «κατάβασής μας από το Έβερεστ». Δεν το συζητάω για το πόσο πολύτιμο είναι να έχουμε τον σωστό «συνοδοιπόρο» στο πλάι μας.

Θαρρώ, όμως, πως μια άλλη παράμετρος μετράει περισσότερο και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που έχουν τοποθετήσει τον Θεό, Αρχηγό και Κύριο στη ζωή τους. Πώς γίνεται να Τον λησμονούν στις αποφάσεις τους;

Εκείνος υπογραμμίζει: «Και τα ώτα σου θέλουσι ακούει όπισθέν σου, λέγοντα, Αύτη είναι η οδός περιπατείτε εν αυτή, όταν στρέφησθε επί τα δεξιά και όταν στρέφησθε επί τα αριστερά» (Ησαίας 30, 21).

Μπορεί να φαντάζει απλοϊκό, αλλά είναι δοκιμασμένο!

No tags

3 comments

<< Για ένα «αιρετικό» σχόλιο

Πρόσω ολοταχώς >>