Πολίτικος αέρας φύσηξε στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα, καθώς στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με θέμα: «Η Αποκατάσταση και οι Επανορθώσεις προς την Ελληνική Κοινότητα της Κωνσταντινούπολης: Θεμελιώδες Ζήτημα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»,η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Καταξιωμένοι ομιλητές πέτυχαν να μας πάνε νοσταλγική βόλτα στην Πόλη του χθες, αλλά και να μας «ακουμπήσουν» με τα προβλήματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν σήμερα την εκεί Ελληνορθόδοξη Κοινότητα.

Σε όλους είναι γνωστό, ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Λίγοι όμως γνωρίζουν, ότι ο Πατριάρχης οφείλει, σύμφωνα με τον τουρκικό νόμο, να είναι τούρκος υπήκοος και να έχει γεννηθεί σε τουρκικό έδαφος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον! Ακόμη δε λιγότεροι γνωρίζουν, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει νομική προσωπικότητα, ούτε βέβαια οι ελληνικές κοινότητες της Πόλης. Τα προβλήματα και εξ αιτίας αυτής της έλλειψης είναι τεράστια. Θέματα, όπως η επιστροφή των ακινήτων που κατασχέθηκαν στο παρελθόν και ανήκουν στα ελληνικά ευαγή ιδρύματα ή το αίτημα επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, παραμένουν σε εκκρεμότητα, παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις των τουρκικών αρχών. Ιδιαίτερα σοβαρή περίπτωση αποτελούν τα παράνομα «κατειλημμένα – μαζμπούτ» ιδρύματα, όπως τα 17 ιστορικά Μοναστήρια και οι 3 εκκλησίες με τα ακίνητα τους της περιοχής Γαλατά που πρέπει πάραυτα να επιστραφούν στον νόμιμο ιδιοκτήτη τους, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η «λεπτομέρεια», όμως, που με τάραξε προσωπικά και με την ευγενή παραχώρηση του προέδρου της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, Δρα Νικολάου Ουζούνογλου, παραθέτω, είναι ο κάτωθι πίνακας:

Είναι η γραφική απεικόνιση της πορείας του ελληνισμού της Πόλης, μετά την Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923. Στο πλαίσιο της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμού από την Τουρκία προς την Ελλάδα, κάπου ενάμισι εκατομμύριο συνολικά, εξαιρέθηκαν τότε περίπου 130.000 έλληνες της Πόλης. Σύμφωνα με ειδική διάταξη της Συνθήκης και χάριν της αμοιβαιότητας έμειναν στην Δυτική Θράκη, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, πολίτες που αριθμούσαν τότε περί τα 100.000 άτομα.

Στην Ευρώπη έχει γίνει πλέον συνείδηση ότι, ο βαθμός του σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε μια χώρα αποτελεί τον δείκτη/βαθμό της εφαρμογής της Δημοκρατίας σε όλους τους πολίτες. Στην ημερίδα λοιπόν, ζητήθηκε η υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, για τα αναφαίρετα δικαιώματα του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, πριν καταλήξει αυτή η πάλαι ποτέ πλούσια σε ιστορία και δράση «μειονότητα» να απεικονίζεται σε μελλοντικές στατιστικές με μια ίσια γραμμή!

ΥΓ. Όλως τυχαίως έμαθα ότι σήμερα Κυριακή παίζεται σε επανάληψη από την ελληνική τηλεόραση η ταινία, «Πολίτικη Κουζίνα». Θα σας ταξιδέψει εκεί που χτυπούσε δυνατά η καρδιά της Πόλης …

No tags

2 comments

<< IL GRAN RIFIUTO

Για το αυτονόητο >>