Το ξυπνητήρι μου χτύπησε στις 4.30 εκείνο το πρωινό της Τρίτης. Ήμουν στην Αθήνα για δουλειά και  η πτήση μου για Βρυξέλλες ήταν προγραμματισμένη  για τις 6.15. Στο ταξί ο οδηγός αντί για καλημέρα μου είπε τον απολογισμό της νύχτας: «25 οι νεκροί μέχρι αυτή την ώρα…». Τάχασα κυριολεκτικά. Στην βιασύνη μου για το αεροδρόμιο ούτε ραδιόφωνο είχα ανοίξει εκείνο το πρωί, αλλά και στο τηλέφωνο νωρίς το προηγούμενο βράδυ από την φίλη που μου μίλησε για μια πυρκαγιά κάπου στη Ραφήνα δεν έδωσα την προσήκουσα σημασία. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα οι πυρκαγιές είναι συχνές, κλείσαμε έτσι με την ευχή να μην υπάρξουν θύματα.

Άδεια η Αττική Οδός, μάλιστα μας άφησαν και περάσαμε χωρίς να πληρώσουμε τα διόδια, ο ουρανός από πάνω μας μολυβένιος, αλλά ήταν και νωρίς το πρωί, μόνο το καμένο στην ατμόσφαιρα όσο πλησιάζαμε στο αεροδρόμιο ανέβαζε την ανησυχία στο κόκκινο. Αν ήταν, όμως, τέτοιου μεγέθους η καταστροφή, όπως ακούγαμε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, δεν θα βλέπαμε κάποια πυροσβεστικά οχήματα στο δρόμο, κάποια αστυνομικά, κάτι τέλος πάντων που να παραπέμπει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην περιοχή, αναρωτηθήκαμε με τον οδηγό.

Η πτήση για Βρυξέλλες έφυγε κανονικά και από το παράθυρο του αεροπλάνου είδα τον «κρανίου τόπο» στο Μάτι και στην Ραφήνα. Η φωτιά έκαιγε ακόμα σε πολλά μέτωπα και δεν εντόπισα ούτε ένα αεροπλάνο ή ελικόπτερο στον ορίζοντα για την κατάσβεσή της.

Φτάνοντας στις Βρυξέλλες ο αριθμός των νεκρών είχε ανέβει στους 55 και λίγα εικοσιτετράωρα μετά, που γράφονται αυτές οι γραμμές ο αριθμός πλησιάζει να γίνει τριψήφιος με τους αγνοούμενους… Έχουν κατακαεί δε χιλιάδες περιουσίες αποκτημένες με αίμα και ιδρώτα. Όσο για τα ανυπεράσπιτα ζώα, τί να πει κανείς…

Στιγμές για θλίψη και για κλάμα, αλλά και για αδυσώπητα ερωτηματικά. Γιατί δεν έγινε προσπάθεια να εκκενωθεί η περιοχή εγκαίρως; Δεν υπήρχε σχέδιο διάσωσης; Αρμόδια όργανα, που θα καθοδηγούσαν ανθρώπους και αυτοκίνητα να μη πάνε προς την θάλασσα, που οι δίοδοι ήταν στενοί και δεν υπήρχε ελπίδα να φτάσουν στο νερό πριν τη φωτιά; Πολλά τα ερωτηματικά, που εκ των υστέρων δεν έχουν πια αξία για το τωρινό κακό. Ακούγεται, ότι τέτοια φυσικά φαινόμενα είναι πολύ συχνά στην Ελλάδα το καλοκαίρι, ναι, αλλά γιατί πρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι;

Στο αεροπλάνο εκείνο το πρωινό, παρακολουθούσα για πολλοστή φορά στη ζωή μου με την δέουσα προσοχή την αεροσυνοδό, που εξηγούσε στους επιβάτες τους κανόνες ασφαλείας σε περίπτωση κινδύνου. Είμαι σίγουρη ότι και οι υπόλοιποι επιβάτες γύρω μου θα είχαν ακούσει και ξανακούσει για το πώς να εφαρμόσουν την μάσκα οξυγόνου, που θα πέσει αυτόματα, αν το οξυγόνο της καμπίνας του αεροπλάνου ελαττωθεί και για το πως να μη πανικοβληθούν αν η σακούλα οξυγόνου φαίνεται άδεια, γιατί το οξυγόνο διέρχεται. Πρώτα οι μαμάδες να βάλουν την μάσκα και μετά να την εφαρμόσουν στα παιδιά τους που τυχόν κάθονται δίπλα τους. Αυτό ομολογουμένως δεν θα το έκανα ποτέ με την σειρά που το έλεγε την κάθε φορά η αεροσυνοδός. Θα κοίταζα να σώσω, σαν μάνα, πρώτα το παιδί μου, χωρίς να σκεφτώ ότι έτσι μπορεί να χανόμασταν και οι δύο… Αλλά άνθρωποι επαγγελματίες της διάσωσης όριζαν την σειρά των κινήσεων σε τέτοιες ώρες πανικού και αυτό έχει τη σημασία του και πια το έχω εμπεδώσει, τις τόσες φορές που το έχω ακούσει… Γι΄ αυτό πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει από πριν ενημέρωση για τον κίνδυνο και να γίνονται ασκήσεις προσομοιώσεων και όχι μόνο σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Φτάνοντας στις Βρυξέλλες είδα τις σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες μπροστά στο κτίριο της Επιτροπής, σε ένδειξη πένθους και συμπαράστασης για την τραγωδία που έπληξε την Ελλάδα. Άκουσα τον αρμόδιο Επίτροπο Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Διαχείρισης Κρίσεων και Πολιτικής Προστασίας να λέει, ότι κανένα κράτος μέλος της Ένωσης δεν μπορεί μόνο του να αντιμετωπίσει μια μεγάλη φυσική καταστροφή, γι΄ αυτό και υπάρχουν οι ανάλογοι κοινοτικοί μηχανισμοί, που είναι, όμως, αποκλειστικά θέμα εφαρμογής τους και χειρισμού από την εθνική κυβέρνηση για πρόληψη και ετοιμότητα. Ο ίδιος πήγε την ίδια μέρα στην Αθήνα και φρόντισε να ενεργοποιηθεί για την Ελλάδα αυτός ο μηχανισμός. Ακούστηκε επίσης ότι η Ελλάδα ολιγώρησε να υλοποιήσει τον πανευρωπαϊκό αριθμό κλήσης έκτακτης ανάγκης 112, απαραίτητος και για τους ξένους παραθεριστές στη χώρα μας.

Είναι ενθαρρυντικό όμως αυτό που ακούω απ΄ όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία να τονίζουν το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που βλέπουν μεταξύ των πολιτών και την εθελοντική άνευ ορίων προσφορά του κόσμου, όπου υπάρχει ανάγκη. Η συντεταγμένη Πολιτεία αρκέστηκε, αξόδως, να αναλάβει την πολιτική ευθύνη… Επίσης διαβάζω και ακούω ό,τι  από το εξωτερικό υπάρχει μια πρωτόγνωρη και ειλικρηνής  ανταπόκριση από όλες τις χώρες να στείλουν βοήθεια στην Ελλάδα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Σενάρια περί συνωμοσίας των ξένων επειδή τάχα μας ζηλεύουν και θέλουν να μας καταστρέψουν, πέφτουν έτσι στο κενό.

Μετά την θλίψη, η οργή είναι αναπόφευκτη. Οι απαντήσεις στα αδυσώπητα ερωτήματα  πρέπει να δοθούν, όμως σήμερα θρηνούμε ακόμα και κλαίμε για τις τόσες αδικοχαμένες ζωές…

No tags

Δεν περνάει μέρα που να μην ακούσει ή διαβάσει κανείς στις ειδήσεις για «το τέλος της Δημοκρατίας στην Ευρώπη» ή ότι «η Ευρώπη πεθαίνει» και άλλα παρόμοια. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ταλανίζεται σήμερα από κάθε πλευρά και οι πολίτες της έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Έχει, όμως, γερό DNA, αποτυπωμένο στο άρθρο 2 της Συνθήκης της Λισαβόνας, του Καταστατικού της Χάρτη, που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις και φόβους.

«Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου … Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών».

Γύρω από την ανάπτυξη και ερμηνεία αυτών των εννοιών πραγματοποιήθηκε λοιπόν διεθνές συνέδριο με συνεργασία του Καθολικού Πανεπιστημίου του Λουβαίν και του Ευρωπαϊκού Προγράμματος, «Ορίζοντας 2020» της Γενικής Διεύθυνσης Έρευνας και Καινοτομίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στις Βρυξέλλες. Ακαδημαϊκοί, ειδικοί επιστήμονες και άνθρωποι της πράξης αφιέρωσαν μια γεμάτη μέρα στο θέμα, «Επανασύνδεση της Ευρώπης με τους πολίτες της μέσω της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου», που ήταν και ο τίτλος του συνεδρίου.

Στην πρωτεύουσα της Ευρώπης βέβαια, έρχονται τα νέα «ζεστά» και από πρώτο χέρι. «Γιατί χρειάζεται να αγωνιζόμαστε για τις αξίες μας;» ήταν το θέμα που ανέπτυξε ο Υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου, άρτι αφιχθείς, όπως μας ανέφερε από την Βαρσοβία και στο δρόμο για το Βελγικό Κοινοβούλιο, μόλις λίγα μέτρα από το συνεδριακό κέντρο. Η συνταγματική κρίση, που έχει προκύψει στην Πολωνία τις τελευταίες μέρες έχει φέρει τους πολίτες στο δρόμο και το Κράτος Δικαίου στη χώρα αυτή αρχίζει να τρίζει επικίνδυνα, επειδή οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις επιτρέπουν επί της ουσίας στον πολωνό πρόεδρο να επιλέγει μόνος του τους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου. Πλήττεται έτσι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, γιατί δεν θα υπάρχουν ανεξάρτητα δικαστήρια και εκτός αυτού δημιουργείται κρίση στις σχέσεις της Πολωνίας με την ΕΕ, ανέφερε στην ομιλία του ο Υπουργός ξετυλίγοντας μπροστά μας εν ολίγοις το σχέδιο δράσης, που θα ανέπτυσσε λίγη ώρα αργότερα επίσημα στο Κοινοβούλιο της χώρας του.

Να γίνουν με κάθε τρόπο ευρύτερα γνωστές αυτές οι ευρωπαϊκές αξίες στα κράτη μέλη και να τονιστεί η ανάγκη να τις ενστερνιστούν οι πολίτες του κάθε κράτους και να τις εφαρμόζουν, ώστε να ξεκινήσει η «επανασύνδεση» εκ των έσω, δηλαδή από τους ίδιους τους πολίτες, τους εθνικούς δικαστές και τους  δημόσιους υπαλλήλους του κάθε κράτους τονίστηκε από τους περισσότερους ομιλητές. Έτσι μόνο θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή και πρόοδος. Οι πολίτες όμως έχουν αποκάμει από τα τραγελαφικά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην πολιτική σκηνή πολλών κρατών μελών και  στην απόγνωσή τους «κοιτάζουν» προς την Ευρώπη και περιμένουν από κει βοήθεια. Ως εκ τούτου η Ευρώπη πρέπει να μείνει σταθερή στις αξίες της και στην εφαρμογή των κανόνων δικαίου, χωρίς εξαίρεση, ήταν ο επίλογος.

Με το Βrexit ante portas, ήταν περίεργο για μένα τουλάχιστον, αλλά και ενθαρρυντικό συνάμα, το πόσοι πολλοί  πανεπιστημιακοί από το Ηνωμένο Βασίλειο πήραν ενεργό μέρος σ’ αυτό το συνέδριο με άκρως θετική προσέγγιση επί των ευρωπαϊκών ζητημάτων.

Μια καθηγήτρια-ομιλήτρια από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ την ανέφερε ο εισηγητής και ως μέλος της Βουλής των Λόρδων στο Λονδίνο. Δεν άντεξα, στο διάλλειμα του καφέ, να μην την πλησιάσω για να της εκφράσω την απορία μου, πώς αυτή ως γυναίκα ήταν μέλος της ανδροκρατούμενης, όπως μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα, Βουλής των Λόρδων, στην Μ. Βρετανία. Τουλάχιστον το 20% των μελών της είναι γυναίκες, μου απάντησε χαμογελώντας με νόημα.

Ήταν από τις εκπλήξεις της ημέρας για μένα αλλά και της σταθερής μου πεποίθησης, ότι οι αξίες του άρθρου 2, που προανέφερα, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της ισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών θα συνεχίσουν να φωτίζουν το μέλλον της Ευρώπης, στα όποια εθνικά σκοτεινά μονοπάτια κι αν θελήσουν να την σύρουν κάποιοι  «ευρωπαίοι» δημαγωγοί.

No tags