Δεν μας έχουν απομείνει πλέον και πολλοί … Και εννοώ τους ξένους, που ακούν Ελλάδα και συγκινούνται ακόμη βαθιά κι όταν μιλούν γι΄ αυτή μας κάνουν εμάς να δακρύζουμε.

Ο Γιούργκεν με την γυναίκα του Κάρεν είναι ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι γερμανών, περασμένα τα ογδόντα και οι δυο τους. Ζουν σε ένα όμορφο σπίτι, στις Βρυξέλλες, έχουν πολλούς φίλους κάθε εθνικότητας και ένα μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Τους αρέσει πολύ το διάβασμα και τα ενδιαφέροντά τους είναι πλατιά. Έτσι όταν έπεσε στα χέρια τους το βιβλίο μου, με τα βιώματα που περιγράφω στις ξένες χώρες που έζησα και ζω, με πήραν αμέσως τηλέφωνο. Έχουμε κοινούς γνωστούς και δεν ήταν δύσκολο να βρεθούμε.

«Το βουνό αυτό που το ονομάζετε δικό σας βουνό, είναι και δικό μου! Το ανέβηκα για πρώτη φορά φοιτητής, γυρίζοντας από τους Δελφούς. Μετά ξαναπήγα με την γυναίκα μου και τα παιδιά μας. Έχω γράψει και ποιήματα για όλη την περιοχή εκεί. Θα θέλετε να σας τα διαβάσω κάποια στιγμή;»

Αν θα τόθελα λέει! Έκανε τον κόπο και μου τα έστειλε πρόχειρα δεμένα, μαζί με μια άλλη συλλογή ποιημάτων του. Ανακάλυπτα σε κάθε στροφή και έναν άλλον Παρνασσό, όπως τον είδαν τα μάτια ενός ξένου και του το είπα. Γέλασε καλοσυνάτα λέγοντας: «Το περίμενα να το επισημάνετε! Έτσι γίνεται πάντα. Θυμάμαι έναν έλληνα φίλο μου που τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου στη Γερμανία και όταν τον πήγα να δει τον Ρήνο εκεί κάπου ανάμεσα στη Βόννη και στην Κολωνία, ενθουσιάστηκε με κάποιες λεπτομέρειες που εγώ ποτέ δεν τις είχα προσέξει!».

Οι κοινοί μας γνωστοί, όταν έμαθαν την συνομιλία μας αυτή, άδραξαν κυριολεκτικά την ευκαιρία και μας πρότειναν να διοργανώσουν μια βραδιά, ελληνο-γερμανικής φιλίας, όπως την ονόμασαν, για ένα πλατύτερο κοινό. Σε μένα ανέθεσαν να διαβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο μου για την ζωή μου στη Γερμανία και στον Γιούργκεν ποιήματά του για την Ελλάδα. Έτσι βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα μαζί  με τους διοργανωτές  για  να έχουμε μια πρώτη συζήτηση και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για μια τέτοια βραδιά. Κι εδώ ξεκινάει η ιστορία που με συγκλόνισε:

Μας διάβασε ο Γιούργκεν  ποιήματά του για μέρη της πατρίδας μου, που δεν είχα αντιληφθεί μέχρι τότε την ιδιαιτερότητά τους και μας ταξίδεψε στον αιγαιοπελαγίτικο αφρό, που άφηνε πίσω το ιστιοφόρο του τα καλοκαίρια, τότε παλιά, που όργωνε τις ελληνικές θάλασσες. Δεν υπάρχει αλλού τέτοιο γαλάζιο, συμπλήρωνε, σηκώνοντας τα μάτια από τα γραπτά του. Και για τους ανθρώπους έγραφε, όπου τους συναντούσε και τον άφηναν να μπει στα σπίτια τους, με καλοσύνη και απλότητα. Δεν το έχω ζήσει πουθενά αλλού αυτό, έλεγε.

Άφησε για τελευταίο, το πρώτο του ποίημα, όπως μας είπε, που έγραψε για την Ακρόπολη, όταν πρωτοανέβηκε και αντίκρυσε τον Παρθενώνα. Είχε πάρει κάποια υποτροφία, ως φοιτητής, και παρόλο που οι γονείς του τον συμβούλευαν να τα βάλει τα χρήματα στην τράπεζα για τις σπουδές του, εκείνος προτίμησε να κάνει το πρώτο ταξίδι γνωριμίας του με την Ελλάδα, που δεν ήταν και εύκολη υπόθεση την εποχή εκείνη,  όπως τόνισε με νόημα. Αλλά ήταν το όνειρό του, γαλουχημένο από το Ουμανιστικό Γυμνάσιο που τελείωσε.

Άρχισε να απαγγέλει με ήρεμη και σταθερή φωνή και μαζί του ανεβήκαμε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια, μαζί περάσαμε μπροστά από τις Καρυάτιδες και φτάσαμε στον Παρθενώνα. Άπλωσε το χέρι του να αγγίξει τα Μάρμαρα και εκεί στον στίχο ακριβώς έσπασε απρόσμενα η φωνή του. Πρώτο ακούμπισμα στο όνειρο, όπως τότε έτσι και εκείνο το βράδυ, λύγισε και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ζήτησε βουβά συγγνώμη και όταν συνήλθε μας δικαιολογήθηκε με τούτα τα λόγια: «Ήταν σα να άγγιξα την ίδια την Ιστορία, εγώ ένας απλός θνητός. Και από τότε κάθε που το βρίσκω μπροστά μου η ίδια  συγκίνηση με συνεπαίρνει. Αχ, η Ελλάδα, πόσα μας έδωσε, πόσα μας έμαθε και με πόσα καλά μας γαλούχησε!».

Οι διοργανωτές βαθιά συγκινημένοι και οι ίδιοι δήλωσαν, πως μια τέτοια Ελλάδα δεν χωράει σε μια μόνη βραδιά! Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα για τρεις βραδιές, σε τρεις συνεχόμενες εβδομάδες, γεμάτες Ελλάδα, στην καρδιά των Βρυξελλών και σε πείσμα των χαλεπών καιρών!

Και σαν τελευταίο: Ο Γιούργκεν Ε. ήταν από τους κύριους συνομιλητές  από μέρους των Ευρωπαϊκών Οργάνων σε θέματα ναυτιλίας  στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και ο ρόλος του ήταν σημαντικός, όταν η Ελλάδα διαπραγματευόταν την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ.

No tags