[whohit]Main[/whohit]

From Brussels With Love | Blog

Archive for November 2017

Nov/17

1

Αντίο Μανούλα

Το τελευταίο αυτή τη φορά… Ήταν πόνος, θλίψη και κλάμα ο αποχαιρετισμός, αλλά και μια ανεξήγητη χαρά και αγαλλίαση  κοιτάζοντας το πρόσωπό σου το ήρεμο και γαλήνιο και ξέροντας πως έφυγες για την Αιωνιότητα και κοντά σ΄Εκείνον που αποκαλούσες Κύριο της ζωής σου και Λυτρωτή σου.

Είμασταν δίπλα σου μέχρι την ύστατη πνοή σου και ήσουν παρούσα μέχρι τέλους. Η ευχή σου και η προσευχή σου, «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού» πραγματοποιήθηκε κατά γράμμα. Στήριξες τη ζωή σου στην Πέτρα που είναι ο Χριστός και Τον συνάντησες στην πόρτα της Αιωνιότητας, ως Λυτρωτή. Εσύ μας έμαθες, το πρώτον, να αγαπάμε τον Θεό και να θέλουμε να κάνουμε το καλό στους άλλους.

Ήρθε ο Δεσπότης, ένας ξεχωριστά ταπεινός και αγαπητός ιερωμένος στην περιοχή, όταν έμαθε ότι είσαι ανήμπορη, έσκυψε μπροστά σου και σου ζήτησε να του δώσεις την ευχή σου. Ήμουν εκεί το είδα και συγκινήθηκα. Σου είπε να λες το «Κύριε ελέησον» για αγαλλίαση της ψυχής σου και συ του απάντησες «Δόξα στον Θεό». Ήξερες με βεβαιότητα για πού τραβούσες, αυτά ήταν και τα τελευταία σου λόγια. Με το βασίλεμα του ήλιου, έφυγες κι εσύ.

Ήρθαν οι γειτόνισσες να σ΄αποχαιρετήσουν με μπουκέτα τα χρυσάνθεμα και τους κατιφέδες από τους κήπους τους. Σ΄έκλαψαν και αγκαλιάζοντάς σε σου έλεγαν πόσο θα τους λείψεις. ΟΙ συμβουλές σου και ο γλυκύς ο λόγος για τον καθένα, που σου χτυπούσε την πόρτα, αλλά και η έμπρακτη αγάπη σου θα λείψουν σε πολλούς. Στις χήρες και στα ορφανά ήταν η ευαισθησία σου και η ιδιαίτερη αγάπη σου. Τώρα μείναμε κι εμείς ορφανά.

Κάθε Πρωτοχρονιά μοίραζες με απλοχεριά γύρω σου το «Χριστιανικό Ημερολόγιο». Σου το είχε πρωτοφέρει ο αείμνηστος Ζήσης Παπακωνσταντίνου, όταν τον φιλοξένησες στο σπίτι σου, πριν 57 ολόκληρα χρόνια. Έκτοτε σε συντρόφευε την κάθε μέρα και σου έδινε πνευματική τροφή, την οποία την μοιραζόσουν με τις γειτόνισσες και με όσους ο Θεός σου έστελνε. Και κάθε Πρωτομηνιά ξόδευες τουλάχιστον ένα δίωρο να παίρνεις τηλέφωνο όλους τους γνωστούς και φίλους για να τους ρωτήσεις, μαζί με τις ευχές σου βέβαια, για το όποιο πρόβλημα τους απασχολούσε και να τους διαβεβαιώσεις ότι προσευχόσουν γι΄αυτό. Ήξερες ονομαστικά τα παιδιά και τα εγγόνια όλων και όταν έκρινες ότι έπρεπε τους καλούσες στο σπίτι σου για συζήτηση. Πολλά σπίτια, που κινδύνευαν να κλείσουν δεν έκλεισαν μ΄αυτόν τον τρόπο και πολλές οικογένειες γλύτωσαν από προβλήματα και στενοχώριες. Δεν άφηνες τη συζήτηση μέχρι να βρεθεί η καλή λύση για όλους. Αυτά άκουγα, από τους γύρω  την μέρα που μας άφησες και η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη γιατί πολλά μου ήταν άγνωστα. Ήσουν απλή και αθόρυβη, αλλά με μια καρδιά γεμάτη αγάπη και καλοσύνη για τους γύρω σου.

Τετριμμένο το, « θα μας λείψεις», αλλά αυτό τα λέει όλα στην περίπτωσή σου. Θα λείψεις σε μας τα παιδιά σου και θα λείψεις στα εγγονάκια σου, στον Κωνσταντίνο και την συνονόματή σου Κατερίνα, που ευτύχησαν να σε αποχαιρετήσουν από κοντά. Απαρηγόρητοι, η Νεφέλη και ο Ιάσων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού σου τηλεφωνούσαν κάθε μέρα και σου έλεγαν εκείνο το γλυκό, «Γιαγιούλα σε αγαπάμε».

Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκες, τώρα τον δρόμο τον τελείωσες, καλή αντάμωση, Μανούλα!

No tags