Πάει και αυτό το καλοκαίρι για μας!

Πάνε οι «χίλιες» καλημέρες κάθε πρωί μέχρι να φτάσω στον φούρνο της γειτονιάς. Τι ευλογία να συναντάς πρωί-πρωί φιλικά και καλοσυνάτα πρόσωπα. Οι άνθρωποι κάνουν μια χώρα να ξεχωρίζει και στην Ελλάδα το έχουν αυτό το χάρισμα, τουλάχιστον οι περισσότεροι.

Γευτήκαμε αγάπη και φιλοξενία από τους δικούς μας. Δώρο Θεού η οικογένεια και αξία ανεκτίμητη εκεί όπου υπάρχει – και πρέπει να υπάρχει – αγάπη. Τα κοντοσούβλια και τα ενός κιλού θράψαλα από το ολονύκτιο ψάρεμα του αδελφού και οι άλλες γευστικές εκπλήξεις της αδελφής στο οικογενειακό τραπέζι είναι ακόμα στον ουρανίσκο μας. Με τί να ανταποδώσουμε; Αξέχαστη η εκδρομή στη Μάνα, στις παρυφές του Παρνασσού από κει που πηγάζει το νερό του χωριού και είχε τα λημέρια στα νιάτα του ο Αξέχαστος της οικογένειας. Μνήμες και υπενθυμίσεις, για να μη ξεχνάει η νεώτερη γενιά τις ρίζες της – είχαμε απαρτία φέτος!

Ζήσαμε μαγικές βραδιές στο θέατρο των Δελφών, όπως κάθε καλοκαίρι, με τις τόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ας είναι καλά και τα μαξιλαράκια που κουβαλούσαν μαζί τους η Ανθή και ο Τάκης για όλους μας. Και του χρόνου παιδιά!

Στο γάμο της Χριστίνας-Λουίζας – πανέμορφη νυφούλα! – και του Νίκου είδαμε αγαπημένα πρόσωπα και χαρήκαμε ώρες τη όμορφη συντροφιά σας, Γιώργο, Γωγώ, Σοφία, Μαρίνα και … και …

Τέλος, για λίγο στο αγαπημένο νησάκι του Αργοσαρωνικού, να μη χορταίνει το μάτι θάλασσα. Με τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι, όσο πιο νωρίς τόσο πιο πολλά τα χρώματα λίγο πριν την ανατολή του ήλιου, με φρέσκα σύκα, βασιλικά παρακαλώ, από το περιβόλι της ξαδέρφης Βαγγελίτσας. Με τις γνωστές μυρουδιές του γιασεμιού και του πεύκου και τον ήχο από το κύμα που έσκαγε γλυκά στον βράχο.

Ήρθε, τέλος,  η ώρα του αποχωρισμού. Μας μακάριζαν πολλοί – έτσι μας έλεγαν -που φεύγαμε από αυτή τη χώρα, την πατρίδα μας. Η δική μας καρδιά όμως ήταν σφιγμένη, για τα πολλά και δύσκολα που αφήναμε πίσω μας, για τα αναπάντητα ερωτήματα και τα προβλήματα. Όπου και όσο μπορέσαμε συνδράμαμε, όπου μας άνοιξαν πόρτες μπήκαμε …

Μέσα στην καρδιά μας πήραμε, την  πανσέληνο του Σεπτέμβρη και όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που συναντήσαμε, όλα τα ανεπιτήδευτα χαμόγελα φίλων, τις όμορφες συζητήσεις με γνωστούς και άγνωστους, τις άπιαστες γεύσεις του ελληνικού καλοκαιριού, το τραγούδι από τα τζιτζίκια και τέλος,  το «Ώρα καλή» της Μανούλας μου και γι΄ αυτή τη φορά …

Βολέψαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, ό,τι μας φίλεψαν. Το μέλι από έλατο του Παρνασσού, τα λαθούρια, τα βότανα και το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο από τον Πρωτοξάδερφο, το  βαλσαμόλαδο για τις πληγές και το κερί κηρύθρας για τα καψίματα, τις χειροποίητες μαρμελάδες της Ρούλης και τις όμορφα ζωγραφισμένες πέτρες της Ευγενίας με το ελπιδοφόρο μήνυμα: «Συ είσαι ο Θεός ο ποιών θαυμάσια», Ψαλμός 77, 14. Αυτή κράτησα για μένα.

Αφήσαμε όμως πολλά, πάρα πολλά, πίσω μας. Πού να χωρέσει κι αυτή τη φορά η ομορφότερη χώρα του κόσμου σε μια βαλίτσα! …

Τα χελιδόνια ήταν από μέρες στο δρόμο τους για το νότο και στον δικό μας δρόμο για το βορρά ήλθαν δελφίνια στ’ ανοιχτά της Λευκάδας να μας πουν το αντίο, η τελευταία εικόνα του ελληνικού μου καλοκαιριού.

Στο δρόμο για Βρυξέλλες βρήκαμε βροχή, σωστό κατακλυσμό, αλλά και ένα ουράνιο τόξο πάνω από τη γειτονιά μας μόλις φτάσαμε στον προορισμό μας.

Καλό σημάδι για μια νέα αρχή!

No tags