Επιστημονικά συνέδρια του είδους έχει τύχει να παρακολουθήσω πολλά και σε διάφορες γωνιές της γης. Ο τίτλος βέβαια, «Η Ενωμένη Ευρώπη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» όπως και ένας από τους συνδιοργανωτές-φορείς, το φημισμένο Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven του Βελγίου, ήταν εγγύηση από την αρχή για την επιτυχία. Δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό, αλλά και οι σύγχρονοι προβληματισμοί σε θέματα όπως το προσφυγικό και η τρομοκρατία έπαιξαν τον ρόλο τους. Το ιδιαίτερο στην περίπτωση για μένα ήταν το κτίριο, ναι το κτίριο διεξαγωγής του συνεδρίου: Η Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών και των Καλών Τεχνών στις Βρυξέλλες, που κτίστηκε το 1769, με προσωπική διαταγή της Αυστριακής Αυτοκράτειρας Μαρίας-Θηρεσίας, όταν η επιρροή της έφτανε μέχρι την Ολλανδία τότε. Ένα πελώριο πορτραίτο της σε καλωσορίζει στην είσοδο του επιβλητικού κτιρίου, του οποίου οι πόρτες ανοίγουν σχεδόν μόνο για συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις διεθνούς βεληνεκούς. Με μια κούπα καφέ στο χέρι τριγύριζα στα διαλείμματα στις υπέροχα διακοσμημένες και άριστα διατηρημένες αίθουσές του. Κόσμημα σε μια πόλη τα όμορφα κτίρια φορτωμένα με ιστορία!

Την άλλη μέρα πήρα το τρένο για το Λονδίνο, όπου είχαμε την εαρινή συνάντηση των νομικών αντιπροσώπων της Συνδιάσκεψης Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC). Οι βρετανοί συνάδελφοι, από την Αγγλικανική και την Μεθοδιστική Εκκλησία αντίστοιχα, επέμεναν να πάμε εκεί να τους συναντήσουμε. Γλυκόπικρες οι συζητήσεις μας της ημερησίας διάταξης, με το BREXIT παρόν και τον φόβο των εκκλησιών εκεί, ότι θα χάσουν την επαφή τους με την ηπειρωτική Ευρώπη μαζί και όλα τα καλά που έχει φέρει μέχρι τώρα ο διάλογος ανάμεσα στις εκκλησίες στο πλαίσιο του CEC. Θα μπορούν άραγε να συνεχίσουν; Αλλά ας μείνω στα κτίρια …

Την πρώτη μέρα συνεδριάσαμε στην Μεθοδιστική Εκκλησία του John Wesley, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Westminster. Την συγκλονιστική ιστορία της, καθώς και αυτή του ιδρυτή της μπορεί κανείς να την ψάξει, τώρα μάλιστα που γιορτάζουμε τα 500 χρόνια από την Θρησκευτική Μεταρρύθμιση στη Ευρώπη. Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ο ίδιος ο ιδρυτής της, «μαρμαρωμένος» στο φυσικό του μέγεθος που μόλις ξεπερνούσε το ενάμισι μέτρο ύψος. Η τωρινή βασίλισσα της Αγγλίας, η Ελισάβετ Β΄, κάποια φορά, μετά από την λειτουργία της στην αγγλικανική εκκλησία του Westminster, πήγε με τα πόδια απέναντι, γιατί ήθελε να «συγκριθεί» από περιέργεια με κάποιον που ήταν κατά τι κοντύτερος από εκείνη, την Υψηλοτάτη, που δεν φημίζεται, όμως, για το ύψος της. Αλλά το άγαλμα του John Wesley ήταν τοποθετημένο επάνω σε βάθρο που ήταν αδύνατο να μετακινηθεί, έστω και για την ιδιαίτερη περίπτωση, όπως μας τόνισε ο υπεύθυνος. Θα της έμεινε καημός, φαντάζομαι …

Την επόμενη μέρα είμασταν φιλοξενούμενοι της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σε κτίρια του συλλόγου Gray‘s Inn, στο κέντρο του Λονδίνου, που μετράει 600 χρόνια παράδοσης, με μέλη δικηγόρους και δικαστές και του οποίου ο συνάδελφος από την CEC είναι μέλος. Συνεδριάσαμε κάτω από το βλέμμα λόρδων με τις παράξενες περούκες τους και ακουμπώντας σε βαρύτιμα αγγλικά τραπέζια. Όλοι οι τοίχοι γεμάτοι με τις βλοσυρές μορφές τους και σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον. Άδυτο για κοινούς θνητούς …

Πίσω στις Βρυξέλλες, έκλεισε αυτή η ασυνήθιστη «καθημερινότητα» της περασμένης εβδομάδας, με ένα υπέροχο κονσέρτο με μπαρόκ μουσική, για σοπράνο (τυχαίνει να είναι οικογενειακή φίλη και άριστη στο είδος της η Anneli Harteneck), βιολί, φλάουτο, τσέλο και όργανο, με έργα, Μπαχ, Χαίντελ, Βιβάλντι κ.ά. Κι εδώ είναι το κτίριο που έπαιξε τον δικό του, ιδιαίτερο ρόλο: η μικρή εκκλησούλα της Αναστάσεως, η επονομαζόμενη και Chapelle pour l‘Europe, στην καρδιά της ευρωπαϊκής συνοικίας των Βρυξελλών. Εδώ μαζεύονται τα μεσημέρια στο διάλειμμά τους όσοι εργάζονται στην περιοχή, για συζήτηση και τα βράδια για τις διάφορες εκδηλώσεις που διοργανώνονται από τις εκκλησίες, κάθε δόγματος. Μια ζεστή και φιλόξενη γωνιά για ανάπαυση πνεύματος και περισυλλογή, στον γρήγορο ρυθμό ζωής της καθημερινότητας των Βρυξελλών.

Τα κτίρια, λένε, έχουν «ψυχή» και την βρίσκει κανείς, αν την ψάξει και αν τον ενδιαφέρει βέβαια το βάθος χρόνου και τόπου.

No tags